De vijf vragen aan….Sharon over stalkings- en intieme terreurzaken

Hoe ervaar jij het om dagelijks te werken met stalkings- en intieme terreurzaken en wat doet dit met jou als professional? 
Het werken met emotioneel beladen dossiers waarin sprake is van stalking, dreiging en intieme terreur vraagt veel van je als professional. Deze casuïstiek vraagt niet alleen om theoretische kennis maar vooral om empathie, zorgvuldigheid en weerbaarheid. Doordat ik erg werk vanuit mijn intuïtie en elke casus op maat behandel, merk ik aan mezelf dat ik altijd achter elk besluit kan staan.  

Zijn er specifieke zaken die je zijn bijgebleven? Zo ja, waarom deze? 
Ik kan geen specifieke zaak benoemen maar wel de kern die in vele casussen naar voren komt en mij daardoor bij blijft. Daarbij maakt mij dit extra alert bij het signaleren hiervan. De ernst van de casussen zijn vaak al bijzonder aangrijpend, de impact van de ernst van het gedrag van de pleger maar vooral ook het gevolg van dit gedrag op het slachtoffer.  
Het leven in voortdurende angst, het aanpassen van bijvoorbeeld je looproutes, vermijden van familie, het nauwelijks nog naar het werk durven te gaan, terugtrekken uit alle sociale aangelegenheden, continu de tijd in de gaten moeten houden om op tijd weer op de afgesproken plaats te zijn, telefoon die wordt uitgelezen, geen eigen bewegingsvrijheid hebben/alles moeten overleggen of toestemming vragen, financiële afhankelijkheid gecreëerd door de pleger. Dit zijn een aantal voorbeelden van signalen van intieme terreur.  
Tijdens de gesprekken zie ik dan een teruggetrokken, angstige persoon zitten. Een persoon die tijdens de gesprekken langzaam kracht en vertrouwen hervindt om samen naar de veiligheid te kunnen kijken en een plan van aanpak te kunnen maken. Hierbij wordt de samenwerking met politie, hulpverlening en het netwerk wanneer dit nog aanwezig is, gezocht. Dit om zo goed mogelijk de ondersteuning te bieden.  

Stalking en intieme terreur zijn drukkende thema’s. Hoe zorg jij er persoonlijk voor om in balans te blijven en een professionele afstand te bewaren tot deze onderwerpen en casussen waar je dagelijks mee te maken hebt? 
Elke casus benader ik open en zonder oordeel, hierbij houd ik zowel oog voor de veiligheid als de beleving van de betrokkenen. Het is hierbij van belang om als professional echt te luisteren, veiligheid en vertrouwen te bieden en voldoende afstand te bewaren om ook mijn eigen grenzen te kunnen bewaken.  
Het is impactvol werk waardoor ik heel bewust ruimte maak voor zelfzorg en collegiale ondersteuning. Ik neem tijd voor gesprekken met collega’s over de casuïstiek, enerzijds om te overleggen en anderzijds om de eigen emoties te herkennen en te kunnen reguleren. Deze manier van werken zorgt er voor mij voor dat ik duurzaam, zorgvuldig en met compassie mijn werk kan blijven uitvoeren. 
Ik sport heel veel naast mijn werk en ben veel buiten te vinden in de natuur. Dit helpt mij om mijn hoofd leeg te maken en de dag te kunnen verwerken.  

Heb je als professional het gevoel je werk veilig te kunnen uitvoeren of heb jij je ook weleens onveilig gevoeld vanwege het werken met deze thema’s? En kun je daar iets over vertellen?  
Ik heb het gevoel mijn werk veilig uit te kunnen voeren. Ik heb mij weleens onveilig gevoeld tijdens het werken met deze casuïstiek. Je kunt hierbij altijd terugvallen op collega’s, bekijkt samen wat de risico’s zijn en maakt een plan van aanpak. Ik ben hierbij nog nooit mijn eigen grens overgegaan en geef deze duidelijk aan wanneer ik mij niet veilig zou voelen of een bepaalde stap niet wil zetten.  

Wat zou je collega professionals mee willen geven in de samenwerking rondom stalking en intieme terreur? 
Wat ik mijn collega’s vooral mee wil geven is het belang van blijvende aandacht en sensitiviteit voor de signalen die naar voren komen in deze casuïstiek, ook als deze in eerste instantie heel subtiel lijken. Neem tijd en rem af, snelheid is hierbij niet de snelste weg naar een oplossing. Wanneer je ruimte biedt heb je sneller resultaat voor het slachtoffer. Het is voor een slachtoffer een enorme stap om openheid te geven naar de buitenwereld. 
Neem de beleving van het slachtoffer altijd serieus, ook wanneer er maar beperkte informatie is. Voor het slachtoffer is de situatie vaak al heel lang gaande en is de stap enorm groot om het gesprek aan te gaan over de nog zo subtiele signalen. Dit is vaak al jaren gaande voordat wij het terugzien in rapportages of systemen. 
Daarnaast is het heel belangrijk om te blijven praten over de impact van dit werk.  
De verhalen kunnen zwaar zijn en raken je soms persoonlijk. Openheid over wat de casuïstiek met je doet en collegiale steun maken dat we dit werk op een gezonde manier kunnen volhouden.  

Als afsluiting wil ik meegeven 
Vergeet nooit dat de kleine stappen voor slachtoffers vaak grote overwinningen zijn. Onze betrokkenheid en zorgvuldigheid kunnen een verschil maken in hun gevoel van veiligheid en herstel van vertrouwen.