“Lief zijn voor een ander, begint bij lief zijn voor jezelf!”
Chantal heeft te maken gehad met emotionele mishandeling en lichamelijk verwaarlozing. Zij wil graag haar verhaal delen om anderen te helpen.
Chantal heeft te maken gehad met emotionele mishandeling en lichamelijk verwaarlozing. Zij wil graag haar verhaal delen om anderen te helpen.
De huisarts meldt bij Veilig Thuis Midden-Brabant dat hij zich zorgen maakt over een 90-jarige man en zijn 83-jarige echtgenote.
Mevrouw is dementerend, meneer is haar mantelzorger. Meneer heeft cognitieve stoornissen, drinkt 2 liter jenever per week, draait de slaapkamerdeur op slot om zijn echtgenote te weren, schopt en slaat tegen het meubilair, is verbaal dreigend en heeft fysieke problemen.
Moeder neemt contact op met de crisisdienst omdat zij, naar eigen zeggen, is achtergelaten door haar man in Turkije. Moeder verblijft inmiddels bij een familielid maar zou niet meer in het bezit zijn van haar eigendommen, zoals haar paspoort, geld en telefoon. Moeder uit haar zorgen over het welzijn van haar kinderen nu zij niet bij hen is. Daarnaast geeft moeder aan hulpverlening te ontvangen vanuit Sterk Huis. Hierdoor heeft het CIT in eerste instantie contact opgenomen met Sterk Huis, in gezamenlijkheid is contact gelegd met Veilig Thuis en de politie. Op de scholen van de kinderen wordt een signaalfunctie belegd om te signaleren of de kinderen op school verschijnen.
Veilig Thuis krijgt twee meldingen binnen. Een van de politie, de andere vanuit de zorgaanbieder waar moeder en de kinderen verblijven. Beide meldingen gaan over een escalatie tussen ouders, die recent de relatie hebben verbroken. Er was sprake van verbaal geweld van vader naar moeder toe waarbij een dreigende houding is aangenomen. Daarnaast heeft vader de telefoon van de hulpverlener uit haar handen geslagen en heeft hij de handtas van moeder, met daarin haar huissleutels en telefoon, gestolen. De kinderen, dochter van 11 en twee zonen van 4 jaar, zijn hier getuige van geweest.
“Een aantal jaren geleden kwam ik door mijn eigen stommiteit in aanraking met politie en justitie. Oorzaak drank, in een roes en heel verdrietig en boos op iedereen, het meest op diegene waar je het meest van houdt. Zonder geweld te gebruiken heb ik blijkbaar de nodige dreigingen geuit en met dingen lopen zwaaien. Hierdoor ben ik opgepakt geweest. Een paar dagen in een celletje geeft je ruimschoots de tijd om eens goed bij jezelf te rade te gaan. Nog steeds weet ik niet wat er allemaal gebeurd is en geloof mij als ik zeg dat dit heel vervelend is.”
“In eerste instantie was ik blij dat ik levend weg kon komen en het lukte om mijn kindje mee te nemen. Maar dat werd achteraf een andere beleving… Als ik nu terug kijk naar die jaren erna; eerst ruim een jaar in een vrouwenopvang heb moeten ‘over’leven (wat ook absoluut een slopende overlevingstocht is) daarna had hij me gevonden en kon ik weer van voor af aan beginnen met een tweede keer aanmelden in een andere vrouwenopvang.”