Verhaal van een slachtoffer
“In eerste instantie was ik blij dat ik levend weg kon komen en het lukte om mijn kindje mee te nemen. Maar dat werd achteraf een andere beleving… Als ik nu terug kijk naar die jaren erna; eerst ruim een jaar in een vrouwenopvang heb moeten ‘over’leven (wat ook absoluut een slopende overlevingstocht is) daarna had hij me gevonden en kon ik weer van voor af aan beginnen met een tweede keer aanmelden in een andere vrouwenopvang.”
“De urgentie voor een eigen plekje kan pas ingaan als je veiligheid kan worden gewaarborgd en dan heb je alleen in die gemeente recht op een woning. Om daarna ruim 2,5 jaar na mijn vlucht, ver weg van familie en vrienden weer helemaal opnieuw te moeten beginnen om ‘from scratch’ een leven op te bouwen. Geen baan, maar een minimum uitkering, geen vangnet en bang en verloren in mijn eentje proberen de beste moeder en vader tegelijkertijd te zijn. Af en toe kwam mijn moeder of mijn vader op bezoek en dan kon ik even ademhappen.”
“Het is niet eerlijk dat de agressor in mijn huis bleef en ik ik mijn baan op moest zeggen, mijn huis achter moest laten met alle spullen, (zelfs mijn fotoboeken en diploma’s kon ik niet meenemen, omdat ik een half uurtje tijd kreeg om onder begeleiding van politie mijn spullen te pakken).
Gelukkig wordt het strafrechtelijk steeds beter haalbaar om stalking en ook psychisch geweld aan te pakken. Tenminste.. dat lijkt op papier zo, ik hoop dat hulpverleners ook daadwerkelijk die handvatten krijgen die nodig zijn om het te stoppen.”